GVB loopt als een rode draad door Willekes leven. Haar vader werkte op de bus en zoon Tom werkt sinds een aantal jaar ook bij GVB. 

Zelf was Willeke net 21 toen ze voor het eerst met een tram door de stad reed. “Machtig mooi, vond ik dat. Maar de combinatie van onregelmatige diensten en de komst van twee kleine kinderen zorgden ervoor dat ik na vier jaar stopte.” 

De tram, daar ben ik thuis

Hierna ging Willeke bij Nederlands bekendste kruidenier op de broodafdeling werken. Daarna volgde nog een banketbakker in Halfweg-Zwanenburg, maar GVB bleef lonken. “Dat vond ik ook heel leuk werk hoor. Maar de tram, daar ben ik thuis. Als ik in de bestuurdersstoel ga zitten, komt er een totale rust over me.” 

Rijd alweer zes jaar door de stad

Door de jaren heen solliciteerde ze een aantal keer, maar ze komt helaas telkens niet door de eerste ronde heen. Rond haar vijftigste probeert ze het nog één keer. “Ik zag ergens een advertentie voorbij komen en toen dacht ik: nu gaat het lukken en het lukte ook. Ik vond het zo spannend. Zag op tegen de testen. Vooral die rekentesten. Je bent toch al een tijd van school, maar het ging goed. En kijk mij nu. Ik rijd alweer zes jaar lekker door de stad!”

Het mooiste moment is wanneer ik de stad zie ontwaken

Onlangs is Willeke van lijn 7 naar lijn 2 geswitcht. “Dat is zo’n leuke lijn. Vanaf Centraal Station dwars door de binnenstad, langs alle musea. Het Van Gogh Museum, het Rijksmuseum. Het is een heel drukke lijn. Er zijn altijd mensen. Dat vind ik fijn. Zelfs om zes uur ’s ochtends stappen er al toeristen in.”

“Het mooiste moment vind ik als ik ochtenddienst heb en de stad zie ontwaken. Dat is prachtig. Maar zoals laatst met al die voetbalsupporters vind ik ook bijzonder. Dan loopt de ME voor je tram. Echt geen dag is hetzelfde. Dat vind ik er zo leuk aan!”