Buschauffeur Eduard weet het zeker: als het aan hem ligt, werkt hij tot aan zijn pensioen bij GVB. Na 17 jaar heeft hij het nog steeds ontzettend naar zijn zin. “De collega’s, het werk, de arbeidsvoorwaarden – het hele plaatje klopt. Ik zou echt geen andere werkgever willen.” 

Eduard begon in 2007 bij GVB nadat hij jarenlang als vrachtwagenchauffeur door heel Europa had gereden. “Een leuke baan, maar rust en regelmaat waren ver te zoeken. Toen ik diabetes type 2 ontwikkelde, zei mijn huisarts: ‘Als je langer wilt leven, moet je van baan veranderen’. Dat was best even schrikken. Ik vond mijn werk hartstikke leuk en genoot van de vrijheid, maar mijn gezondheid was natuurlijk belangrijker.” 

Van 70 naar 36 uur per week 

Een paar vrienden van Eduard werkten al als buschauffeur bij GVB. Hun enthousiaste verhalen maakten hem nieuwsgierig. Dus toen hij een advertentie van GVB tegenkwam, besloot hij te reageren. “Ik ben nog steeds blij dat ik de stap heb gezet”, vervolgt hij. “Mijn gezondheid is sindsdien met sprongen vooruitgegaan. Op zich niet zo gek als je bedenkt dat ik terugging van een werkweek van 70 uur naar 36 uur.”  

De onregelmatige werktijden vindt Eduard geen probleem. “Dat was ik als vrachtwagenchauffeur al gewend”, vertelt hij. “Ik heb er geen moeite mee om midden in de nacht op te staan. Dat komt ook omdat ik het geluk heb dat ik op elk moment van de dag kan slapen als het moet. Maar als je dat moeilijk vindt, dan is het even wennen om nachtdiensten te draaien.” 

Rayon West 

Tijdens zijn opleiding en in zijn begintijd als buschauffeur reed Eduard op alle buslijnen. “Op die manier leer je de stad en de lijnen goed kennen”, legt hij uit. “Na een paar jaar mocht ik een vast rayon kiezen. Ik koos voor West, omdat ik destijds in Amsterdam-West woonde. Tegenwoordig woon ik alweer jaren in Almere, maar met de auto ben ik in een half uur op mijn werk. Dus ik blijf lekker in West rijden, ook al vragen buschauffeurs uit Almere me regelmatig of ik hun collega word. Maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om van werkgever te veranderen.” 

Eduard vindt het belangrijk dat reizigers zich welkom voelen in ‘zijn’ bus. “Met vaste reizigers heb ik leuk contact. Met een van hen klikt het zo goed dat we laatst een hapje zijn gaan eten samen. Het komt ook voor dat mensen me bedanken voor de fijne en veilige rit. Soms belonen ze me zelfs met een lekkere koek of een zakje chips. Die waardering vind ik erg fijn.”  

Eieren 

Als buschauffeur moet je overal ogen hebben. Niet alleen omdat het ontzettend druk is in de stad, maar ook omdat er soms gekke dingen gebeuren. “Een tijdje geleden haalde twee jongeren wat rottigheid uit door ineens zomaar eieren naar binnen te gooien. Een aantal reizigers en een paar stoelen zaten onder. Helaas had ik het zelf niet gemerkt. Ik heb de Centrale Post gebeld en de bus omgewisseld bij het eindpunt.”

Eduard probeert vervelende situaties in de bus of in het verkeer snel van zich af te laten glijden. “Bij GVB krijgen we regelmatig trainingen om met agressie en andere lastige zaken om te gaan. Dat helpt enorm. Meestal ben ik dat vervelende gevoel na een paar haltes alweer kwijt. Ik ben blij met die veerkracht, want de reizigers verdienen een vrolijke buschauffeur.”