Marin is een oudgediende bij GVB. Hij begon in 1997 als tramconducteur en maakte op 1 januari 2000 de overstap naar trambestuurder. “Een mooie start van het nieuwe millennium”, lacht hij. “Ik heb 20 jaar op de oostlijnen gereden vanuit remise Lekstraat. Tegenwoordig is remise Havenstraat mijn vaste standplaats en rijd ik als algemeen reserve vooral op de westlijnen. Lijn 2 is favoriet, want die gaat dwars door de binnenstad. Er stappen veel toeristen in deze tram die wel in zijn voor een praatje. Dat vind ik hartstikke leuk.” 

Omdat Marin parttime trambestuurder is, houdt hij genoeg tijd over voor zijn grote passie: verhalen vertellen. Hij treedt op in binnen- en buitenland en coacht mensen die ook verhalenverteller willen worden. Daarnaast heeft hij zijn eigen vertelcafé – Gember en citroenen – waar beginnende en ervaren verhalenvertellers 1 keer per maand het podium pakken. 

Brugwachter Van der Sluis 

In een ‘geïrriteerde tram’ is Marin op zijn best. Vroeger had hij zelf ook een kort lontje. Dus hij begrijpt precies wat reizigers voelen als ze haast hebben en de brug ineens opengaat. Met een grapje haalt hij de angel uit stressvolle situaties. Zijn vertelkunst en zijn gave om contact te maken met mensen komen dan goed van pas.  

“Laatst stond ik met een volle tram stil voor de Kinkerbrug”, vertelt hij. “Ik keek op mijn horloge en zei: ‘Mensen, dit is de allerlaatste werkdag van brugwachter Van der Sluis. Daarom gaan vandaag exact om 8.19 uur alle bruggen in Amsterdam open. Wilt u misschien even voor hem klappen?’. Vervolgens begint de hele tram te applaudisseren en te lachen. Zo maak ik van een ergernis een leuke, collectieve ervaring. Ik merk dat veel reizigers dat waarderen.”  

Olijke uitstraling 

Door Marins olijke uitstraling – hij is 1,70 meter, heeft een witte baard en twinkelende ogen – kunnen reizigers veel van hem hebben. “Als ik zie dat iemand via een uitgang de tram in stapt, zeg ik met een lach: ‘Oooh, boefje, dat mag helemaal niet’. Dat werkt goed, want vaak stappen ze dan weer uit en gaan ze alsnog door de ingang naar binnen.”  

Marin gelooft heilig in het positieve effect van verbinding maken. “Ik staar nooit stuurs naar de rails als ik kom aanrijden, maar kijk iedereen op de halte even kort in de ogen. Zo maak ik al contact vóórdat de reizigers instappen. Dat doe ik ook als verhalenverteller op het podium. Ik zie de reizigers als mijn publiek. Het is mijn missie om ze het gevoel te geven dat ze gezien worden. Daarmee kun je iemands hele dag goed maken. Een glimlach of een vriendelijk woord is niet alleen leuk voor hen, het maakt mijn werk óók leuker. En het mooie is: het kost niets.”