Een kantoorbaan? No way! Ali begon als douanier, werd daarna leidinggevende in een videotheek (tot die helaas failliet ging) en inmiddels is hij alweer bijna twintig jaar helemaal op zijn plek als trambestuurder. Wat deze banen met elkaar gemeen hebben? In beweging zijn en het contact met mensen. “Dat is het allerleukste.” 

Een luisterend oor 

Hij vindt het fijn om door de stad te rijden en af en toe een praatje met reizigers te maken. Tramlijn 7, van Sloterpark naar het Azartplein, is zijn vaste route. Hier ontmoet hij iedereen: jong, oud, druk of rustig, toeristen en de rasechte Amsterdammers. “Een oudere dame stapt vaak in om naar het graf van haar overleden man te gaan. Het voelt goed om voor haar even een luisterend oor te zijn.” 

Veiligheid gaat boven alles

Toch blijft Ali altijd scherp op het verkeer. Met al die fietsers, voetgangers en auto’s moet hij continu opletten. “Als reizigers me wat vragen, geef ik graag antwoord. Wel blijf ik altijd voor me kijken, naar het verkeer”, zegt hij. “Veiligheid gaat boven alles, vooral in zo’n drukke stad waar veel mensen haast hebben en niet altijd goed opletten. Auto’s snijden me soms af zonder richting aan te geven of er duikt ineens een fietser voor mijn tram op.” 

Inschatten wat er kan gebeuren 

Tijdens zijn opleiding van zeven weken leerde Ali alles over het besturen van een tram. “Een tram rijdt op rails, dus ik kan niet zomaar uitwijken”, legt hij uit. “Ik moet altijd ver vooruitkijken en inschatten wat er kan gebeuren. Een tram heeft bovendien veel meters nodig om te stoppen dus ik rijd rustig, zelfs als ik vrij baan heb. Harder dan dertig kilometer per uur ga ik nooit.” 

De stad zien ontwaken

Zijn eerste ritje op de tram herinnert hij zich nog goed. “Wat was dat spannend! En tegelijk voelde het helemaal top. Het leek wel alsof ik hiervoor gemaakt ben. Nu ben ik de drukte in de stad gewend en vind ik het heerlijk. Een vroege dienst heeft trouwens ook z’n charme. Dan zie ik de stad wakker worden en hoe het langzaam drukker wordt.”